What happens to your online afterlife?

Het centrale thema van 1ive0n1ine.org is: wat gebeurt er met je online, als je dood bent?

Dankzij dit filmpje het volgende:
Van alle personen die op de foto’s van de Media Me groep staan, staat 1 ding vast. Ze zullen allemaal een keer dood gaan. (Met dit idee in mijn achterhoofd schiet het denken over de scripts op. Misschien moet Media Me in de verleden tijd geschreven worden. En is Pictureman dood, maar communiceert hij gewoon door?)

Every letter, every interpunction, counts, they said. And yet our communication was chaotic and organised at the same time. I didn’t know what was happening, nobody knew. We were all in it, so to speak. We wrote and spoke with or without thought. Technique took over. We didn’t worry about a thing. A new future opened up. All history was gone.

De vraag “Wat blijft er van je over op het internet als je dood bent?” zet Media Me in een bijzonder licht.

Bert Kommerij.

10 Songs

MM foto: *Wue*

uit: Entertain me.

I like your avatar.
Not who you are, or who you want to be.
I like your profilename
No fear or shame, your log meant much to me.

I saw your face, the first time on MySpace.
Your Hyves now dead, your YouTube seems so sad.
Your dot com, your glory
Your LinkedIn, so bory.
Etc.
(…)

In mijn zoektocht naar teksten voor de tien scènes van Media Me stuit ik ten eerste op gedichten.
Weet niet hoe het komt, maar het ene liedje na het andere.

uit: Contact me.

Lied voor een mobiel.

Ik ben je kussen in de nacht.
Ik ben techniek die altijd wacht
Ik ben een toestel, een dood ding.
Ik kan niet praten maar ik zing.

Ik ben je gids, je coach, je vriend
Ik maak je blind, ik maak je ziend
Je zit voortdurend in mijn zak
Van spijkerbroek of jas of pak.

Besluit: Iedere scène krijgt een lied.

Ik kijk erg uit naar de eerste interviews van Marie-José Klaver.
Ze start vanaf half oktober.
Tot die tijd ga ik zelf interviews afnemen in de geluidsstudio in Hilversum.
Ik nodig RVU omroepmedewerkers uit en ondervraag hen over hun digitale leven.
Speelt het een rol? En hoe?
Uit deze teksten ga ik quotes gebruiken. Willem Davids helpt met de techniek.
Over de interviews staat het volgende vast:
Ze moeten persoonlijk zijn, ze mogen een zoekend karakter hebben, en er moeten veel verhalen verteld worden. Ervaringen, belevenissen, maar ook affe en onaffe gedachtes, speculaties. (Toekomst.)
Tot die tijd is de zin “You’re in my story” op iedere scène en op iedere foto van toepassing. (De zin bedekt zowel de virtuele als de reële wereld.)

Over Afrika.

Afrika gaat niet door.
Iemand die de taal sprak ging voor.
Het idee om drie maanden in Zuid-Sudan te werken leverde de afgelopen weken een kraakheldere helikopter view op.
Ik bladerde door de Media Me pool en zag ineens een vrolijk decadente, doorgedraaide, overwegend witte wereld, waarin de jacht naar vooruitgang centraal staat. Ego-centered, zinzoekend, connected, materialistisch, strangled, en toch… zo gewoon. Mensen die niet meer kunnen leven zonder technologie. Een rijke, stralende wereld ook, creatief, onverwacht spannend en nuttig, waarin echt en virtueel steeds meer verbonden raken, waar kansen liggen, over revoluties wordt gesproken en decentralisatie, democratisering, waar de technologie voorop gaat en machtstructuren wankelen. Waar alles kan, omdat het kan…
Beide beelden bevielen me, omdat ik ze eerder niet zo zag. Afrika maakte Media Me dramatisch en kwetsbaar. Het huwelijk tussen mens en techniek wordt steeds hechter, maar termen als: Technology will set you free, en Create your own future, betekenen in de woestijn waarschijnlijk toch iets heel anders.

Ik zal zeker contact houden met Brigitte Sins die voor Free Voice in Zuid-Sudan is gestationeerd.
(Ik heb gezegd dat ze meteen een Flickr account moet openen. En iets meer up to date loggen.
NB: Afgelopen week stond Afrika in het middelpunt tijdens Picnic.)

uit: Be me.

Wat doe je?
Wat denk je?
Wat zeg je?
Waar ben je?

Wat dat je?
Wat hoe je?
Wat zal je?
Wat boeiuh?

Waarom je?
Wat dan je?
Ik zal je!
Wat dacht je?

Ik dat je!
Ik doe je!
Wie ben je?
Wat voel je?

Bert Kommerij.

Free Voice

Free Voice

Anderhalve week geleden kreeg ik een e-mail uit Juba, Zuid-Sudan.
Of ik geïnteresseerd was om met een groep startende radiomakers aldaar een 52-delige hoorspelserie te maken. Begeleiding, training, coach. Over vluchtelingen die terugkeren naar hun land.
De oorlog is net voorbij, het gebied is weer veilig. Bermbommen worden verwijderd, voorzieningen en infrastructuur worden opgebouwd. Mensen keren terug, families worden herenigd, of niet…

De stad groeit en bestaat uit wijken met kampen en hutten. Er is gebrek aan informatie.
Iedere aflevering duurt een kwartier, waarna in een studio een gesprek volgt, nav de inhoud van het hoorspel.
Het team bestaat uit vier schrijvers, met verschillende achtergronden (tribes), een journalist en een projectleider. Brigitte Sins coördineert.
Op de site van Free Voice las ik de volledige vacature.

Free Voice is een organistatie die zich inzet voor persvrijheid in ontwikkelingsgebieden.
In Juba en omstreken is de radio een uiterst belangrijke informatiebron.
Moeilijk voor te stellen, in een flat waar alles het doet. Hier is radio al tijden behang.
De hoorspelserie moet een mengsel worden van informatie en fictie.

Ik heb gezegd dat ik geïnteresseerd ben.
Afrika zit plotseling in mijn hoofd en komt er maar niet uit.
Hoe Media Me op afstand door kan gaan moet onderzocht worden. Lopen we vertraging op? Is het juist een impuls? (Woont Pictureman in Juba?)
Er is gemaild en gebeld. Soms viel de lijn weg, maar de computer in Juba doet het goed, dankzij een grote schotelantenne.
Een uur tijdverschil.

Binnenkort hoor ik of ze met me in zee willen, of dat ze kiezen voor iemand die meer op de hoogte is van de Sudanese cultuur en de Arabische taal. Waar veel voor te zeggen valt. Sudan is voor mij een krantenartikel over een redeloze strijd, leed en armoede, met daarboven een indringende persfoto van een kind in nood.
Maar misschien is de blik van een buitenstaander, in dit geval een Westerse hoorspelmaker, juist interessant voor het project?
Ik zou drie tot vier maanden op de compound wonen, in een huis waar ook de opname studio is.
(Hotels zijn er ook, dan slaap je in een container.)
Heen en weer reizen valt onder de mogelijkheden.

De Sudan wiki ken ik inmiddels uit mijn hoofd. Ik lees de Juba Post.

Bert Kommerij.

B.J. Fogg

B.J. Fogg tijdens zijn presentatie at the MobileHCI 2008.
Marie-José Klaver schreef erover.
Fogg zei dat de mobiel ons leven drastisch gaat veranderen:
It’s our concierge, our guide, our coach, entertainer and friend.
There’s no technology we love so much.
The mobile phone with internet connection will cause the biggest revolution in the history of man kind ever, and it starts now! Everyone has got one.
Ik geloof hem.
Hij bestudeert Facebook op Stanford University.
Ik vroeg of hij ook collega’s had die Flickr bestudeerden. Voorzover hij wist niemand.
Kaartjes uitgewisseld.
Weet je veel.

Bert Kommerij.