About A and B

photo from the Media Me pool: Robert in Toronto.

Next to the voice of Pictureman there are two other voices talking.
I call them A and B.
They’re like commenters, sitting in an editroom, surrounded by lots of machines.

I wrote this ten days ago on this workblog.
In ten days anonymous voices can become true characters. As long as you keep on writing, they become persons. Invisible, but still.

Today A stands for Andy, a young men who’s lying in bed. Tired, not ill.
He likes to be on the sideline of things. An observer, a curious ‘lurker‘.
Andy is in a constant dialogue with B, who started talking like a Machine more and more over the last week.
That’s why B’s official name is now: Machine.

Machine has the voice of a young woman. Warm, gentle and emphatic, but also very demanding and straightforward.
She’s in charge of the conversation. She knows everything and sets the rules. A superdirector.
The dialogue between Andy and Machine sounds like a telephone conversation in the middle of the night.
(Note: They’re not in the same room anymore.)

Machine has her own manners.
She invites Andy into the world of Media Me and introduces him to Pictureman in nine steps.
“You’re my model”, she says to the old man.
Andy comments: “I don’t think I’m ready for this. What are you doing? Who is he?”
Pictureman is in between the two of them, just being himself. The official narrator.

Preview of the first pages of the audioscript can be found here: at Imagine me, where it starts.

Worklogs

made by Roel1943.

Since this worklog is on the frontpage of the new RVU website, here’s an update on Media Me, you’re in my story.

On this Media Me worklog visitors can take a look at video’s, pictures and texts, which will be used in a new film to be made: Media Me, you’re in my story. Sound, music and voice-overs will be added to the video’s in a later stadium. (So there’s nothing wrong with your computer. These are all half products you’re looking at so far; fragments, non-lineair.)

The film is about The Digital Revolution and what it does to us. Where will it bring us and how will it affect us?
The narrator of the film is called Pictureman and is played by Akbar Simonse, a streetphotographer from The Hague. I met him on Flickr. We just finished a photoshoot and now I’m working on an radioproof audioscript, inspired by the videoclips we made so far. The Media Me photopool on Flickr, where it all started, is still growing. At this moment it counts 5317 pictures and 537 members.

“I’m trying to put some things together right now.”

About worklogs.
When I start working on a new project, I start a new worklog.
I document the workproces in sound, image and text. Visitors can leave comments or come up with inspiring links, suggestions, poems, requests, questions, etc. All comments can be used in the script. That’s the deal.
Some visitors participate in an active way by getting involved as a related person, others just read and watch. When the program is finished and broadcasted, I publish it. Then the long-tale starts.

I used to write and direct radiodrama. I still do, but since the internet entered my work I have direct access to images and video’s as well. This inspires and fascinates me. I’m a Flickr fan. Next to that I use Twitter, Facebook and YouTube for creative and practical purposes. As a mediamaker from Hilversum I have to reach masses, on my log and platforms I can reach persons. For connecting is the core business on the internet, communication in all kinds of forms and variations has become one of my main themes. My specialty is drama and fiction.

First worklog was about an iPod soundwalk for two persons in Amsterdam, Screened.
Second one: Flick Radio, from weblog, to radiodrama to tv-film.
Third one, about a trip to Poland: Een homo in Polen (about gays in Poland).
All projects are still online and downloadable. My radioarchive is here.

So as a programmaker I use the internet as a communication- and researchtool, as a stage and workplace at the same time.
I write in English, because we’re on the internet and Media Me wants to be an international project in which many universal themes will be explored and dramatised.

Without cameras

Akbar Simonse and Marco Habanero after the exposition in Leiden.

Last Saturday we met again in the same building as where the photoshoot took place, one month ago.
Now there was an audience. Young, old. They entered the exhibtionroom and looked at the pictures, displayed on a big table.
We sat in a corner of the room and watched them carefully.
Did they like what they saw?
Some of them looked at Akbar.
Is it him?
Yes, that’s him, definitely.

We went outside and talked about the script.
It has to become a radioproof soundtrackscript, I said, but therefore I need more information from both of you.
I don’t want to make things up in this script. All ingredients have to be as real as possible. So how about another interview?
Both Akbar Simonse and Marco Habanero agreed.
We’ll make new appointments soon, without cameras.

New word: Pancake-English.

Pictureman says

Camera and edit: Matthijs Treurniet.

Texts for voice-over Pictureman, based on an interview with Akbar Simonse.

Sometimes I feel lonely.
But not when I’m behind my computer.
A picture can be company, you know.

Writing comments.
Being social.
Making connections.
I know them.
I’ve met them.
They know me.
So that’s it.
When I freez, I socialize.

I like documentaries.
And… the Simpsons.
But that’s personal.
I almost never look at movies.
I hate dramaseries and soaps, I don’t care.
I don’t understand.
Games and shows are not for me.
Don’t even talk about it.
I just don’t understand that kind of fun.
I never watch television on my computer.
I need a big screen.
My eyes are getting tired very often.

I’m a very tolerant person.
The only thing I hate are intolerant people.
It would be a nightmare for me, if my pictures would be used for something I can not identify with.
Identification is important.
I love my pictures.
I love people.

I love to learn.
But I hate manuals.
I never read them.
When I bought my camera, I read the first twenty pages.
Then I stopped.
I thought: when I need something, I’ll look it up.

When something goes wrong with my computer, I call someone to help me.
Technique has to be easy.
Technique should make me feel comfortable.
Most of the time it makes me feel stupid.
I don’t want to feel stupid.
It has to be simple.

Look at me.
Just an old man with a camera and a hat.
This is how I look, late at night.
This is me.
I never try to look like someone who isn’t me.
These are all parts of me.

Privacy doesn’t exist anymore nowadays.
Not in this society.
Don’t touch the internet, they say, for it will touch you.
But I don’t want to stay at home all the time.
Why should I?
The moment you walk the street, you lose part of your privacy.
There it starts.
I don’t care.

I have a mobile phone.
I call and sms.
That’s it.
Once I took a picture with my phone, but I don’t know where it is right now.
It’s gone.
I have my camera, so why should I take pictures with my phone?
Internet on my phone? I don’t think so.

I will become an old, maybe a bit worried man.
I’m not very enthousiastic about my own health.
My health bothers me.
Being alone bothers me.

How did it change me?
Did it change me?
It’s hard to say.
(Silence)
I have to think about that.
(Silence)
Well, I look things up.
If I want to know something, I look it up.
I’m in charge.

I read newspapers.
I watch the news.
But I never search for news on the internet.
I don’t have to know everything.
Most of the time it doesn’t interest me.
Maybe it will interest me in a few years.
I can wait.
I’m not in a hurry.
I don’t want to be informed about anything.
I just de-connect from information.
I’m glad I’m not a news addict.
I’m addicted to people.

I like comments.
Sometimes it becomes a story.
I upload a picture, give it a title, and people start to comment, just like that.
They start to interpret.
Sometimes they see things I didn’t see.
It makes me laugh.

Sometimes I love to be offline.
As if it is not there.
Time flies when you’re online.
I also love to stop.
A few days, a week.
And now something completely different.

I consider it a world.
Strange, yet common after a while.
It’s all about how quick you get used to certain habits.

Victor Kossakovsky’s advice for beginners

Here’s a summary of Russian filmmaker Victor Kossakovsky’s 10 Rules that he follows for documentary filmmaking:

1. Don’t film if you can live without filming.
2. Don’t film if you want to say something – just say it or write it.
Film only if you want to show something, or you want people to see something. This concerns both the film as a whole and every single shot within the film.
3. Don’t film, if you already knew your message before filming – just become a teacher.  Don’t try to save the world. Don’t try to change the world.  Better if your film will change you. Discover both the world and yourself whilst filming.
4. Don’t film something you just hate. Don’t film something you just love. Film when you aren’t sure if you hate it or love it. Doubts are crucial for making art. Film when you hate and love at the same time.
5. You need your brain both before and after filming, but don’t use your brain during filming. Just film using your instinct and intuition.
6. Try to not force people to repeat an action or words. Life is unrepeatable and unpredictable. Wait, look, feel and be ready to film using your own way of filming. Remember that the very best films are unrepeatable. Remember that the very best films were based on unrepeatable shots. Remember that the very best shots capture unrepeatable moments of life with an unrepeatable way of filming.
7. Shots are the basis of cinema. Remember that cinema was invented as one single shot – documentary, by the way – without any story. Or story was just inside that shot. Shots must first and foremost provide the viewers with new impressions that they never had before.
8. Story is important for documentary, but perception is even more important. Think, first, what the viewers will feel while seeing your shots. Then, form a dramatic structure of your film using the changes to their feelings.
9. Documentary is the only art, where every esthetical element almost always has ethical aspects and every ethical aspect can be used esthetically. Try to remain human, especially whilst editing your films. Maybe, nice people should not make documentaries.
10. Don’t follow my rules. Find your own rules. There is always something that only you can film and nobody else.

Tip van Oeke Hoogendijk.

Update: Watch Media Me, you’re in my story by Bert Kommerij (NTR) online on Vimeo.
Thanks to the 606 members of the flickrpool Media Me.

Interview #1 Akbar Simonse

Camera and edit: Ronnie Griens. Compilation: Matthijs Treurniet.

Note: Translation will be added later. Check Akbars photostream on Flickr.

A silent movie?

Akbar Simonse as Pictureman.

Just decided to blog in English from now on, for Media Me, you’re in my story is an international project.
Media Me, your’e in my story is the title of a new film to be made, that wants to dramatise the Digital Revolution in a poetic and reflective way. There are nine scenes with each one DR theme: identity, privacy, education, branding, overload, entertainment, location, future and addiction.
We’re collecting material on this log.

There is a narrator, an ‘old man’,  called Pictureman.
In Media Me we follow him, alone in his house and on the street. He’s got a beard, long gray hair and two hats. A summer hat and a winter hat. He’s a streetphotographer and lives in a big city.

Pictureman collects portraits, his passion is people. He puts them on Flickr. He doesn’t photograph flowers or plants. He’s got 707 contacts and over 3000 pictures on his Flickr account. Privacy is a total non isue for him; there’s nothing to hide. His real name is Akbar Simonse.

For collecting video material for MM, we’re going to medialise Akbar Simonse.
As a kind of ‘model’, he’ll be put in different settings and surroundings. We’ll film him in his own house, with his computer. But also in hotelrooms, in high-tech livingrooms with luxurous balconies, in CAVES,  and of course, on the street.
How the final story will go, no one knows. Is he a traveller?
Akbar Simonse lives in The Hague, Netherlands.

Three camera(wo)men are working on the project right now: Ronnie Griens, René Willenborg and Matthijs Treurniet, student HKU/ AV.
Style: Documentary, with elements of fiction.
Sounds, voice-overs, texts and music will be added in a later phase: the final edit. We start with silent images only.

As I work in an intuitive and associative way at this moment, everything is possible from now on. There is no script, just one man, with a photocamera and a computer. His window to the world, and mirror at the same time.
Suggestions for plots and story developments are welcome! Last suggestion is to make it a silent movie. But that may be a bit too ambitious.
We’ve just finished our first day of recordings. It went very well. Today we’re going to make a first selection.

The Media Me pool on Flickr is still growing and doesn’t seem te stop doing so.
And… check this video, made by Maurits Burgers, administrator, related person and contributor from the beginning.

To be continued.

Bert Kommerij.

Aankondiging

made by Martijn de Boer

Vanavond om ongeveer 21:30 uur bij De Avonden op Radio 6
een speciale herhaling van de documentaire ‘Brievenbus’
van Roswitha Kamps.

‘Brievenbus’ werd eerder dit jaar uitgezonden in De Avonden en werd in juli genomineerd voor de RVU Radioprijs 2008.

In een tijd waarin communicatie geen recht, maar plicht is geworden;
Waarin iedereen altijd maar mee moet doen aan van alles en nog wat;
Waarin de markt en de media ons zeggen dat we vrolijk, opgewekt en communicatief moeten zijn, keert een jonge vrouw zich af.
“Ik oefen voor kluizenaar”, zegt ze en neemt de telefoon niet op.
Op internet verschijnt zij het liefst offline.
“Ik probeer een toestand te beschrijven”, zegt Roswitha Kamps over haar debuut op de radio:
“Vastzitten in het heden; niet wetend hoe vooruit, dus levend in het verleden.”

In de documentaire ‘Brievenbus’ is een jonge vrouw alleen in haar huis.
Samen met haar memorecorder, cassettedeck, computer en gsm.
Ze praat in zichzelf, tegen de katten.
De boodschap is voor wie het wil horen.
De ether als ‘Brievenbus’.

Gedurende het maken van de documentaire hield Roswitha Kamps een werklog bij; een weblog dat handelt over het ontstaan van de radiodocumentaire.
Zij startte hiermee reeds in november 2007 en gebruikte enkele teksten van het log in de uiteindelijke documentaire.

Dit werklog is te vinden op: brievenbus.wordpress.com
De gehele uitzending zal later ook terug te luisteren zijn op de site van De Avonden: www.vpro.nl/avonden

“Als ik nu een nieuw bericht schrijf, blijft dan het bovenste bericht staan?”

De tien logs zijn inmiddels veranderd in tien volledig ingerichte kamers waar berichten geplaatst kunnen worden en waar reacties binnenkomen. Er kan goed heen en weer geklikt worden. (Tips ter verbetering zijn welkom.)

Alle Administratoren van de Pool op de hoogte gebracht van het nieuwe werkproces. Sommigen waren even uit beeld verdwenen, maar zijn weer terug. Op de logs verschijnen de eerste comments.

Veel suggesties voor andere Me’s. Download Me, Notice Me, Copy Me, Love Me, Interpret Me, Crazy Me. De hoeveelheid toont het bizarre karakter van het plan: de digitale wereld laat zich niet in thema’s vatten. Of ze zijn ontelbaar. Alles is hoe dan ook met elkaar verbonden, echt en nep.

Protect Me is tot nu toe de meest interessante scène omdat ie waarschijnlijk de meest dramatische is.
Iedereen is specialist zodra het over privacy gaat. Er staan dingen op het spel. Soms weet ik niet meer waar de grens ligt, tussen wat ik op het internet zet en wat niet. Who cares. Onthullingsdrift, zoals Paul Zimmer schreef. Alsof je afscheid neemt.

Ik vraag me af hoe Media Me er off-line uit kan zien. Is Entertain Me een event?

Om meer te weten te komen over andere co-creatie projecten heb ik me ingeschreven bij de Wetpaint Wiki: Hoe Communities werken van The Crowds. (Share Me.)

Nieuwe Related persons: Paul Zimmer en Martijn de Boer.

Volledig overzicht hier.

Bert Kommerij.

Dit is een oproep

Heb tien nieuwe weblogs aangemaakt. Dat werkt makkelijker. Iedere scène heeft een eigen log gekregen. Op deze logs wordt materiaal verzameld voor de tien scènes. Foto’s, filmpjes, interviews (van Marie-José Klaver), gedichten maar bovenal en vooral ook: comments.

(Kijk bij links: Tien scènes.)

De opdracht die ik kreeg van Pol Eggermont, om specifieker te worden, is dus mislukt. Het plan werd steeds ongrijpbaarder (zie foto). Door het werk voort te zetten op internet breek ik het proces open en kunnen ook anderen meedoen aan de scripts voor de tien scènes en word ik ondertussen gedwongen concreet te blijven. Zo schiet het op. Hier wordt gewerkt.

Aanstaande dinsdag werkmeeting met het team hier op de kade.

Op dit moment ben ik begonnen de 10 nieuwe logs te vullen met eerste berichten, teksten en foto’s. Oproep: Heb je bijvoorbeeld een goeie Protect Me zin of zie je een indringend Be Me filmpje etc, laat het me weten. Alle tips zijn welkom. (Dit is een oproep. Wordt uitgewerkt.)

Een interessante film over de toekomst komt ineens voorbij op de Twitter bij Marco Derksen van Marketingfacts: 100% Imagine Me.

(Op Twitter verzamel ik ondertussen prikkelend Media Me materiaal onder het kopje favorieten. Niet alleen hier, maar ook op de Media Me Twitter. Zinnen en links die bruikbaar kunnen zijn voor de scripts. Credits will be mentioned. (Ik heb zin om records te breken!)

Media Me is een nieuwe crossmediale/interactieve dramaproduktie van de RVU ism het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepprodukties/eCulture. Het verhaal speelt zich af op internet en heeft als thema de toenemende digitalisering van de samenleving en welke impact dat heeft op massa en individu. In Media Me wordt gedramatiseerd en vullen documentair en fictief materiaal elkaar aan. Muziek speelt een grote rol in het eindresultaat. De Media Me fotogroep op Flickr vormt het kloppend hart van het project.

Vul aan, vraag, doe mee. All comments can be used.

CC-SA-NC.

bert.kommerij[@]rvu.nl

update 18 september 2010: De Tien logs heb ik weer verwijdert. Het Stimuleringsfonds heet tegenwoordig Mediafonds en de RVU heet NTR.

Leesbaar formaat van de foto hier.

All comments can be used

MM foto: Marie-ll

Pol Eggermont zegt dat ik specifieker moet worden. Je wilt een stevige input van het team, maar om dat te krijgen moet je eerst meer richting aangeven.

Pol doet de dramaturgie en hij heeft gelijk. Ik vind op dit moment alles interessant en boeiend. Dat werkt niet. De komende tijd ga ik daarom de tien scènes uitwerken, of juist inbinden, invullen, verdichten.
Omdat Media Me een internetproject is en geen radioproject (zoals gewend) moet ik ook denken aan dingen als beeld en interactiviteit. Wat ligt open en wat is bepaald? En in hoeverre gaat de term You’re in my story op voor het werken aan dit project?

Op dit moment ziet het plan er zo uit:

De website wordt gevuld met muziek, tekst en beelden, per thema/scène.
We werken aan een ontwerp voor een, ik noem het Media Me TV Mixer, waarop bezoekers met beeld, muziek en tekst scènes kunnen samenstellen en manipuleren. (Random effecten zijn hierbij niet uitgesloten.)
Iedereen kan nav dit aangeboden basis materiaal bijdrages leveren aan de scènes, door het uploaden van eigen materiaal. (Tekst, beeld, geluid.)
Na drie (?) maanden wordt uit het gemaakte en verzamelde materiaal tien scènes gemonteerd die uitgezonden kan worden op internet, radio, tv en mobiel.
(De hoeveelheid foto’s in de Media Me groep blijft ondertussen groeien.)

Taal.
Op de site van Jaqueline Fackeldey (Dank, Jenny) zie ik een mooie lijst met nieuwe taal.

Welke uitdrukkingen en uitspraken brengt de digitale tijd voort?
Er moeten meer zijn, maar welke?

“Je stond uit.”
“Nee, m’n geheugen zat vol.”

NB: All comments can be used in Media Me.

What happens to your online afterlife?

Het centrale thema van 1ive0n1ine.org is: wat gebeurt er met je online, als je dood bent?

Dankzij dit filmpje het volgende:
Van alle personen die op de foto’s van de Media Me groep staan, staat 1 ding vast. Ze zullen allemaal een keer dood gaan. (Met dit idee in mijn achterhoofd schiet het denken over de scripts op. Misschien moet Media Me in de verleden tijd geschreven worden. En is Pictureman dood, maar communiceert hij gewoon door?)

Every letter, every interpunction, counts, they said. And yet our communication was chaotic and organised at the same time. I didn’t know what was happening, nobody knew. We were all in it, so to speak. We wrote and spoke with or without thought. Technique took over. We didn’t worry about a thing. A new future opened up. All history was gone.

De vraag “Wat blijft er van je over op het internet als je dood bent?” zet Media Me in een bijzonder licht.

Bert Kommerij.

10 Songs

MM foto: *Wue*

uit: Entertain me.

I like your avatar.
Not who you are, or who you want to be.
I like your profilename
No fear or shame, your log meant much to me.

I saw your face, the first time on MySpace.
Your Hyves now dead, your YouTube seems so sad.
Your dot com, your glory
Your LinkedIn, so bory.
Etc.
(…)

In mijn zoektocht naar teksten voor de tien scènes van Media Me stuit ik ten eerste op gedichten.
Weet niet hoe het komt, maar het ene liedje na het andere.

uit: Contact me.

Lied voor een mobiel.

Ik ben je kussen in de nacht.
Ik ben techniek die altijd wacht
Ik ben een toestel, een dood ding.
Ik kan niet praten maar ik zing.

Ik ben je gids, je coach, je vriend
Ik maak je blind, ik maak je ziend
Je zit voortdurend in mijn zak
Van spijkerbroek of jas of pak.

Besluit: Iedere scène krijgt een lied.

Ik kijk erg uit naar de eerste interviews van Marie-José Klaver.
Ze start vanaf half oktober.
Tot die tijd ga ik zelf interviews afnemen in de geluidsstudio in Hilversum.
Ik nodig RVU omroepmedewerkers uit en ondervraag hen over hun digitale leven.
Speelt het een rol? En hoe?
Uit deze teksten ga ik quotes gebruiken. Willem Davids helpt met de techniek.
Over de interviews staat het volgende vast:
Ze moeten persoonlijk zijn, ze mogen een zoekend karakter hebben, en er moeten veel verhalen verteld worden. Ervaringen, belevenissen, maar ook affe en onaffe gedachtes, speculaties. (Toekomst.)
Tot die tijd is de zin “You’re in my story” op iedere scène en op iedere foto van toepassing. (De zin bedekt zowel de virtuele als de reële wereld.)

Over Afrika.

Afrika gaat niet door.
Iemand die de taal sprak ging voor.
Het idee om drie maanden in Zuid-Sudan te werken leverde de afgelopen weken een kraakheldere helikopter view op.
Ik bladerde door de Media Me pool en zag ineens een vrolijk decadente, doorgedraaide, overwegend witte wereld, waarin de jacht naar vooruitgang centraal staat. Ego-centered, zinzoekend, connected, materialistisch, strangled, en toch… zo gewoon. Mensen die niet meer kunnen leven zonder technologie. Een rijke, stralende wereld ook, creatief, onverwacht spannend en nuttig, waarin echt en virtueel steeds meer verbonden raken, waar kansen liggen, over revoluties wordt gesproken en decentralisatie, democratisering, waar de technologie voorop gaat en machtstructuren wankelen. Waar alles kan, omdat het kan…
Beide beelden bevielen me, omdat ik ze eerder niet zo zag. Afrika maakte Media Me dramatisch en kwetsbaar. Het huwelijk tussen mens en techniek wordt steeds hechter, maar termen als: Technology will set you free, en Create your own future, betekenen in de woestijn waarschijnlijk toch iets heel anders.

Ik zal zeker contact houden met Brigitte Sins die voor Free Voice in Zuid-Sudan is gestationeerd.
(Ik heb gezegd dat ze meteen een Flickr account moet openen. En iets meer up to date loggen.
NB: Afgelopen week stond Afrika in het middelpunt tijdens Picnic.)

uit: Be me.

Wat doe je?
Wat denk je?
Wat zeg je?
Waar ben je?

Wat dat je?
Wat hoe je?
Wat zal je?
Wat boeiuh?

Waarom je?
Wat dan je?
Ik zal je!
Wat dacht je?

Ik dat je!
Ik doe je!
Wie ben je?
Wat voel je?

Bert Kommerij.

A piece of art

Morgen wordt de beoordeling van het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties bekend gemaakt.
Krijgt Media Me ontwikkelingssubsidie, of niet?
Ondertussen heb ik de vragen van Ingo Kottkamp beantwoord.
(Pas op: leestijd 10 minuten!)

Shoot!

krantenfoto: schrijver A. Alberts, gefotografeerd door Vincent Menzel

Enkele fragmenten uit de aanvraag voor ontwikkelingssubsidie bij het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties, afdeling eCulture.

Heb je opmerkingen, aanvullingen, tips, commentaar?
Shoot! (Mailen mag ook: bert.kommerij[at]rvu.nl)

Maandag twee juni gaat-ie de deur uit, in negenvoud.

1. Een beschrijving van het uiteindelijk beoogde project, waarbij in elk geval vermeld wordt
a. wat het doel is,
b. op welke doelgroep het gericht is,
c. welk eindprodukt de makers concreet voor ogen staat en
d. welke stappen in de ontwikkeling genomen worden.

a. Het doel van Media Me is om de gevolgen van de toenemende medialisering, ook wel De Digitale Revolutie, op een persoonlijke, gedramatiseerde en interactieve manier in kaart te brengen, vorm te geven, te presenteren. Media Me houdt een spiegel voor en laat een wereld zien die we heel goed kennen, waar we dagelijks deel van uitmaken, maar die we nog nooit in zo’n geconcentreerde vorm hebben gezien, gehoord, gevoeld. Het is een treffend tijdsbeeld en een feest der herkenning. Wij en de apparaten, wij en de onbegrensde digitale mogelijkheden. Show me you’re liberated e heaven or your digitall hell. Welcome at Media Me.

b. De doelgroep is de geïnteresseerde en actieve, gepassioneerde prosumer. De surfer, de zapper, de logger, de phoner. Jong, oud, man, vrouw, all over the world. Maar ook de digibeet en e-hater. Zij die zich hartstochtelijk afzetten tegen alle nieuwe ontwikkelingen en mogelijkheden. Iedereen die zich op wat voor manier dan ook verhoudt tot, of gebruik maakt van nieuwe media apparaten: cams, laps en mobs.

c. Media Me bestaat uit tien filmscènes van ongeveer acht minuten die tezamen het verhaal vertellen over het ontstaan van een Nieuwe Digitaal Wereldras. In de tien scènes worden de foto’s uit de Media Me groep op Flickr gebruikt.
In iedere scène staat een Media Me thema centraal.
Aan de hand van een voice-over wordt dit nieuwe “ras” per thema besproken, bekeken, gevolgd en bestudeerd.

De scènes staan op zichzelf en kunnen in iedere volgorde achter elkaar bekeken worden; het verhaal blijft heel.

De scènes zijn geschikt om uit te zenden op tv, internet en mobiel.

De audio wordt als zelfstandige podcast aangeboden.

Op het werklog http://www.mediame.nl wordt al het researchmateriaal verzameld. Dit materiaal zal gebruikt worden om de tien scripts samen te stellen.

Alle ingrediënten voor de scènes worden los van elkaar aangeboden op een website, waar gebruikers zelf een film kunnen mixen. (uitwerken.)

In de produktiefase worden tien scènes gemonteerd en geschikt gemaakt voor uitzending. (narrow en broad.)

Media Me staat reeds in de grondverf op http://www.mediame.nl en heeft in die zin al een geschiedenis. Op dit werklog is te volgen hoe Media Me zich de afgelopen tijd heeft ontwikkeld.

• In Media Me komen tien thema’s aan bod:

1. Locate me. Verhalen over het mobiele leven. Over mapping en tracking. I am were my mobile is.

2. Imagine me. De toekomst. What happened to the sience fiction? Is de realiteit in de het geding? Hoe zitten we over tien jaar achter onze laptop?

3. Brand me. Commercie. Brands en trends. Hoe word ik een produkt?

4. Educate me. Techniek en manuals. Snoeren, kabels en gebruiksaanwijzingen. Tips and tricks.

5. Inform me. Over zoeken en vinden. Hoe om te gaan met hoeveelheden beschikbare informatie.

6. Be me. Identiteit. You make me. Over fake, real en anonimiteit.

7. Protect me. Over privacy en veiligheid. Knowing everything, knowing nothing.

8. Contact me. Over behoefte/verslaving. Niet van apparaten, muizen, knoppen en toetsenborden af kunnen blijven.

9. Teach me. Rules of engagement. E-tiketten. How to communicate on the internet? Gebruiken en nieuwe omgangsregels.

10. Entertain me. Over gamen, verveling, excessen en echte humor. What’s the fun?

• De geselecteerde teksten uit de research worden, per thema, verdeeld over vier personages:

– Pictureman, een bejaarde verteller, leeft op het internet. In Media Me is hij een voice-over. Hij komt niet meer buiten. Hij is er te oud voor. Zijn computerscherm is zijn raam, zijn venster op de wereld. Pictureman neemt de luisteraar/kijker/user mee op zijn zoektocht door een wereld die wordt gedomineerd door media. Hij is op zoek naar het verhaal van het Nieuwe Digitale Wereldras. Zijn grondhouding is onbevangen. Zijn verwondering voert de boventoon en hij oordeelt nooit over wat hij ziet, leest of hoort. Van zijn analoge verleden komen we niets te weten. Hij leeft in het digitale heden. We kijken met hem mee, over zijn schouder, of zitten in zijn hoofd.

– Het Koor. Een zestienkoppig koor vertolkt de stem van ‘de massa’, de gebruikers. Zij die in de film op foto’s te zien zijn. Dit deel van het script zal aangeleverd worden in de vorm van een partituur. Het koor is in dialoog met de Verteller en de apparaten.

– De apparaten. In Media Me kunnen camera’s en laptops praten. Ook zij krijgen tekst en zijn in dialoog met de verteller of met het koor.

– Others. Documentairefragmenten: quotes uit interviews en reportages.

• Om grip te krijgen op de foto’s uit deze groep worden zij onderverdeeld in acht rubrieken:

– Fotografen fotograferen fotografen,
– Phoners,
– Laptops,
– Koptelefoons en oortjes,
– Tv en radio,
– Techniek,
– Zelfportretten,
– Fun.

Sarah Domogala ontfermt zich over de foto’s en maakt de filmpjes.

Rémy Harrewijn en Nico de Haan van Festina Lente ontwerpen en bouwen de website.

Marco Raaphorst en Barbara Okma: muziek.
Barbara schrijft de partituur voor het koor.

Geluidsvormgeving: Jaap Vermeer.

Bert Kommerij.

Verslaafd?

a temporary error signal

	roel1943 says: Een nieuwe verslaving erbij??
	Bert Kommerij says: Waarschijnlijk wel roel. Ik vind het fascinerend. Het doet weer iets heel anders met je, in vergelijking met flickr. Je ontmoet nieuwe mensen. Er is alleen tekst. En je staat ineens op een soort podium, want iedereen leest mee. Soms loop je hopeloos achter. En iedereen praat eigenlijk dwars door elkaar heen. Zo nu en dan ontstaat een soort logica in een dialoog. (Iedereen zoekt kontakt en fluit erop los zoals ie gebekt is.) Eigenlijk bepaal je het gesprek zelf, door het kiezen van je vrienden. Ja, je vrienden maken je gesprek. En de vraag aan iedereen is hetzelfde: Wat doe je? Ineens lees ik een zin als: Doe boodschappen in Winterswijk. Of: Geen zin in koken maar moet wel want er komt visite. Anderen verheffen twitter tot moderne poezie, door mooie obeservaties of gedachten: In de trein: meisje meldt trots aan vriendin dat ze emoties beter kwijt kan in een mailtje dan in een gesprek. Soms komt er een vraag voorbij en heeft iemand anders het antwoord. Net als op Flickr is iedereen op Twitter vooral heel vriendelijk, spits of juist heel cool. (Al blijft het flirten heel algemeen, speels en hetero.) Ja, wij zijn ubersociale mensen, ook wel The Telephonepeople genoemd, omdat we ons eigen leven voortdurend van ondertiteling voorzien. We doen boodschappen in Winterswijk, en schrijven: Boodschappen doen in Winterswijk. Of iemand ontbijt en schrijft: Ik ontbijt. Het heeft iets geruststellends. We doen altijd wat en het is altijd waar wat er staat. Er is geen sprake van gelijk hebben, want wat het is, staat er. Als je nog in bed ligt op zondagochtend en je schrijft, lekker joggen door de duinen, dan doe je het niet goed. Je komt niet naar Twitter om te liegen. Waarom zou je? Facts are fun. Ik mis de foto’s niet, omdat die hier staan. Dus ja, een nieuwe verslaving. Tot ik weet wat het werkelijk is en kan zijn. (It’s up to me I guess.) Wat ook opvalt is dat je weer een heel nieuwe identiteit opbouwt. Je bestaat uit dat wat je twittert. Je bent wat je tweet. Of, je bent wat je doet. Maar bovenal: je doet wat je tweet. En zo nu en dan kan je elkaar ontmoeten, wat je eraan doet herinneren dat jij echt bent, en die ander ook. Je maakt elkaar. Vreselijk soft eigenlijk, maar ook heel vermakelijk en inspirend. Twitter zet de communicatie op z’n kop, door het op z’n plek te zetten.

Hoofdstukken, eerste versie

foto: Winkeh (Hoofdstuk 10.)

In de Media Me groep staan op dit moment meer dan 2800 Media Me foto’s waarop mens en media centraal staan. (Heden 298 leden!) Als deze fotopool een verhaal zou vertellen, dan zou dat verhaal uit de volgende hoofdstukken kunnen bestaan.

1. Fotografen op diverse locaties. Wat er precies gefotografeerd wordt is in dit hoofdstuk niet altijd duidelijk omdat het onderwerp soms buiten het kader valt. In dit hoofdstuk staat de fotograaf en het fotograferen centraal. Eigenlijk zijn het allemaal zelfportretten, want zoals de gefotografeerde erbij staat, zo ziet waarschijnlijk ook de fotograaf eruit. (Fotografeert iedereen elkaar?)

2. Mobiele bellers. Man, vrouw, jong, oud. Op straat, op de fiets, in de trein, tijdens het wachten, zittend, lopend, binnen en buiten, kortom overal.

3. Zelfportretten: ik en mijn camera. Benodigdheden: een spiegel of iets wat er op lijkt. (Kan van alles zijn.)

4. Mijn bureau. Foto’s van werkplekken incl. apparatuur. (Zakelijk en privé.)

5. Laptops. Alle laptops verzamelen. Met of zonder eigenaar. (Overeenkomst met de bellers en de fotografen: de laptop komt overal.)

6. Kinderen en mediamachines. Alle kinderen in de weer met computers, tv’s, radio’s, camera’s etc.

7. Techniek. Alle draden, kabels, schotelantennes, afstandsbedieningen, knopjes, snoeren, stekkers, toestenborden, displays, chips etc. De elektronica afdeling. (Mediatraces.)

8. Anoniem. Zij die niet gefotografeerd willen worden. (Hier wordt het gezicht afgeschermd door handen, armen, kranten en memo’s.)

9. Geposeerd. Alle foto’s waarop duidelijk geposeerd wordt of die in scène gezet zijn. (Excl. photoshops.)

10. Photoshops. Alle foto’s die bewerkt zijn. Waarop mensen zichzelf dupliceren, waarop grappen uitgehaald worden, waarop dingen gebeuren die alleen mogelijk zijn vanwege de photoshop. (Ook collages.)

11. Alles met TV. (Moet uitgewerkt.)

12. Optredens, concerten en installaties. (Op deze foto’s speelt het publiek vaak een even grote rol als de mensen op het podium.)

13. Teksten. Waar tekst centraal staat.

14. Senioneren. (Grijzeharen, rimpelhanden.)

Aanvullingen welkom.

Bert Kommerij.

PS: Om van de vermeende mediamoeheid af te komen ga ik mijn Twitter account afstoffen. Afdeling voornemens. Twitteren is microbloggen, een soort groeps sms. Onderwerp is: Wat doe je? Twitter is worldwide, nuttig, informatief en entertaining. Er kunnen banden ontstaan. Een band aangaan met iets of iemand heeft altijd z’n consequenties. Maar welke? Twitter staat erom bekend dat het een sterk verslavend effect kan hebben. “Je wilt niets missen.”

Wordt vervolgd.

Ontwikkelingen

made by Jake Huizinga

De presentatie in De Zwijger ging goed. Nou & Herkauw hielpen tijdens het VJ werk. Ik hoefde alleen maar op een spatie te drukken. De foto’s schoten op negen schermen in de grote zaal voorbij en alle geïnterviewden waren aanwezig. Frank Alsema presenteerde.